W zasadzie krzesło jest meblem do siedzenia dla jednej osoby, z oparciem z tyłu, o konstrukcji przeważnie szkieletowej. Ale bywa również interesującym, efektownym dziełem sztuki. W życiu codziennym służy człowiekowi niemal od zarania dziejów, od dzieciństwa do późnej starości. Bywa praktycznym sprzętem w mieszkaniu, stanowi wyraz urzędniczej, monarszej lub religijnej godności. Nas krzesło będzie interesowało jako prosty, funkcjonalny obiekt użytkowy, zaprojektowany przez współczesnego artystę oraz jako metafora bądź symbol używany w twórczości przez malarzy, grafików, rzeźbiarzy.
Krzesła malował Vincent van Gogh, Edouard Vuillard, Henri Matisse, Egon Schiele, Georges Braque, Pablo Picasso, Richard Diebenkorn, René Magritte, Gerhard Richter, a przede wszystkim David Hockney, który w latach 80. XX wieku namalował niezliczoną ilość krzeseł i foteli. W polskiej sztuce współczesnej krzesło pojawia się w pracach Teresy Pągowskiej, Zdzisława Beksińskiego, Wojciecha Bruszewskiego, Wojciecha Fangora, Tadeusza Kantora, Józefa Robakowskiego, Józefa Szajny, Krzysztofa Wodiczko, Andrzeja Wróblewskiego. Do grupy często stosowanych w sztuce motywów należy puste krzesło. Stanowi ono symbol czyjejś nieobecności, oczekiwania na nieznanego gościa, pojawienia się proroka. Koncepcja krzesła jako znaku obecności człowieka jest niezwykle fascynująca, intrygująca. Krzesło może również stanowić symboliczny, zajmujący autoportret artysty. Tak dzieje się w przypadku Krzesła Vincenta z jego fajką Vincenta van Gogha i Autoportretu Teresy Pągowskiej, obrazu z 1997 roku.
Pierwsze nowoczesne krzesła pochodzą z wytwórni Michaela Thoneta (1796-1871), który w latach 30. XIX wieku próbował produkować meble z giętego drewna. Jego pierwsze udane krzesło skonstruowane zostało w 1836 roku. Był to legendarny Bopparder Schichtholzstuh. Dwadzieścia trzy lata później powstało słynne Konsumstuhl Nr.14, które traktowane jest jako krzesło wszystkich krzeseł. Do czasów współczesnych wyprodukowano ich około 60 milionów sztuk. Za to dzieło Michael Thonet otrzymał Złoty Medal na paryskiej Wystawie Światowej w 1867 roku.
Na przełomie XIX i XX wieku świat artystyczny podjął próbę stworzenia nowej formy krzeseł w duchu stylów narodowych. Wzorce czerpano ze świata przyrody oraz sztuki ludowej. W Polsce takie meble projektował m.in. Stanisław Wyspiański, który swoje poszukiwania formy i motywy zdobnicze oparł na tradycji Młodej Polski i stylu zakopiańskim. Wraz z narodzinami konstruktywizmu znaczącą uwagę zwrócono na użytkowość i funkcjonalność krzesła. Zapanował okres ogromnej różnorodności form i konstrukcji krzeseł, zastosowano nowe materiały: metal, tworzywa sztuczne, pleksi, szkło, żywice. Ich projektowaniem zajmowali się wybitni architekci, m.in. Alvar Aalto, Gehry, Arne Jacobsen, Adolf Loos, Gerrit Rietveld, a wśród projektantów polskich: Maria Chomentowska, Maria Jeglińska, Renata Kalarus, Teresa Kruszewska, Tomasz Augustyniak, Piotr Kuchciński, Roman Modzelewski, Tomasz Rygalik, Oskar Zięto.
Jerzy Brukwicki urodził się 17 listopada 1945. Do 2012 – szef warszawskiej Galerii Krytyków Pokaz. W latach 80 współorganizator ruchu kultury niezależnej, współpracownik podziemnych wydawnictw i prasy (NOW-a, Wydawnictwo „Przedświt”, PWA, „Wybór”). Autor ok. trzystu wystaw w kraju i za granicą, m.in. „Czas smutku, czas nadziei”, „Polska Pieta”, „Świadectwo czasu”, „W drodze. O sensie wędrówki przez życie”, „Wobec zła”, „Dialogi”. Kurator wystaw Magdaleny Abakanowicz, Sylwestra Ambroziaka, Tadeusza Boruty, Romualda Oramusa, Ryszarda Stryjeckiego, Józefa Szajny, Andrzeja Wajdy. Autor tekstów o sztuce i wydarzeniach artystycznych w WIK, „Kaleidoscope”, „Kunstmarkt”, „Polish Culture”, „Rondo Europa”, culture.pl. Prowadzi Galerię Plakatu Teatralnego w Teatrze Impresaryjnym we Włocławku.
22.06.2016, godz. 18.00
Bydgoska Akademia Sztuki