otwarcie wystawy 05.03.2013, godz. 18.00
wystawa czynna do 31.03.2013
Aleksander Dętkoś urodzony w 1939 roku, absolwent szkoły im. Kenara w Zakopanem w latach 1955-1960. Studia artystyczne – w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku, Wydział Rzeźby i Ceramiki w pracowni prof. Stanisława Homo-Popławskiego w latach 1960-1966. W tym samym czasie ukończył także studia pedagogiczne. W latach 1966-1969 pracował jako plastyk-pedagog w szkolnictwie specjalnym na Wybrzeżu. Jego nazwisko znajduje się w angielskiej edycji biografii artystów współczesnych, wydanej w Lozannie pt. ’;Kto jest kto’. Od 1999 należy do ACCADEMIA INTERNAZIONALE – GRECI MARINO ITALIA z tytułem członka Akademii Sztuki.
Dzieło bydgoskiego twórcy jest z uwagi na ilość odwołań niezmiernie pojemne. Znajdziemy tu ślady konwencji klasycznej z jej równowagą, oszczędnością, powściągliwością, kompozycje abstrakcyjne oparte na geometrycznym porządku linii i wdzięku prostokątnych figur, ale też rzeźby wypełnione detalami, charakteryzujące się ornamentalnym przepychem, obfitością, bogactwem, kompozycje zdynamizowane, asymetryczne, pełne napięć i nasycone intensywnymi emocjami. Widzimy tu zarówno obiekty będące reakcją na doświadczenia czasu teraźniejszego, prace zrodzone z potrzeby społecznego zaangażowania, będące formą wypowiedzi na temat spraw najbardziej aktualnych, jak i realizacje symboliczne, skupiające refleksje o charakterze zdecydowanie bardziej uniwersalnym: namysł nad metafizycznym wymiarem ludzkiego istnienia, nad duchową kondycją współczesnego człowieka czy wartością współczesnej kultury. Z uwagi na tę niezwykłą ilość odniesień, ale też z uwagi na mnogość sensów, znaczeń i treści można mówić o swoistej erudycji artysty i erudycyjnym charakterze jego twórczości.
Prace Aleksandra Dętkosia mają charakter narracyjny; są to zamknięte w formach z brązu opowieści, anegdoty, przemyślenia skupiające się wokół jednego, nadrzędnego, centralnego punktu, jakim jest człowiek. Jego plastyczną reprezentacją jest popiersie lub portret, owal twarzy osadzony profilem lub en face, czasem pojedynczy, czasem podwojony, przedstawiony w postaci integralnej lub rozdzielony pęknięciem otwierającym przestrzeń dla światła i powietrza. Zabiegi te mają sens tyleż estetyczny, co semantyczny. Operowanie formami płaskich, amimicznych twarzy-masek, dezintegracja wizerunków, eksponowanie szczelin, pęknięć, niespójności, przemyślana gra pustą przestrzenią, sugerują nieobecność osobowego jestestwa, ujawniają duchową pustkę współczesnego człowieka, ukazują współczesną kulturę jako beztreściwy dialog masek, jako dyskurs pozorny, pozbawiony zakotwiczenia w świecie wartości.
Piotr Siemaszko /fragm. tekstu do katalogu wystawy/