Wystawa „Chronotopology” jest prezentacją prac islandzkiej grupy artystycznej „Start Art”. Zobaczymy prace czwórki artystów: Anna Eyjolfsdottir, Ragnhildur Stefansdottir, Thordis Alda Sigurdardóttir, Thuridur Sigurdardottir, które wcześniej były wystawiane m.in. w Galerii Arka w Wilnie. Na wernisaż 9 czerwca (niedziela) o godz. 16.00 specjalnie z Islandii przyjedzie Ragnhildur Stefansdottir.
Tytuł wystawy — Chronotopology — pochodzi od słowa „chronologia”, oznaczającego naukę zajmującą się pomiarem czasu w regularnych odstępach i przypisywaniu wydarzeniom właściwych dat, oraz „topologia”, które określa lokalizacje i mapowanie konkretnych miejsc.
Członkowie grupy artystycznej Start Art utworzyli i ukształtowali własną ideologię, która bada koncepcję czasu, miejsc i historii w najszerszym możliwym znaczeniu, a także miejsc, gdzie historie są opowiadane, zapamiętywane lub zapominane, a miejsca zapadają w pamięć lub tracą znaczenie. Chronotopology to nieuchwytna, zmieniająca się scena gdzie czas i miejsce przenikają się i przesuwają, nieustannie kształtując naszą kulturę.

wernisaż 9 czerwiec godz. 16.00
wystawa czynna 09.06 -06.07.2013

Anna Eyjolfsdottir
www.annaeyjolfs.is
Błękitny aksamit
Stado owiec, zamieszkujących surrealistyczny świat złotych obiektów i mieszkań, w mitycznej krainie, która mimo wszystko przypomina nasz własny stan. Podobnie jak w przypadku owiec w tej rzeźbiarskiej instalacji, wydajemy się ślepi na nasze przeznaczenie, uwięzieni w posiadanych rzeczach i zajęciach. Marzymy o krainie obfitości — takiej jak znana ze średniowiecznych mitów Kukania, po której wędrują pieczone świnie z nożami wbitymi w grzbiety, a wino płynie obficie, co pokazuje obraz Pietera Bruegela Starszego. Praca stanowi rozważania na temat stanu naszego społeczeństwa w kontekście bieżącego kryzysu finansowego i politycznego. Na Islandii, tak jak w większości państw zachodnich, kryzys poprzedziły rozrzutność i rozbuchana żądza posiadania, kult materialistycznego bogactwa, którego wiele osób nie chce lub nie potrafi porzucić. Tymczasem członkowie klasy politycznej pysznią się w swoich tandetnych twierdzach władzy, a bogaci oddają się swojej fantazji łatwego bogactwa. To silny czar, marnujemy swoje życie w pogoni za niepotrzebnymi rzeczami, cały czas wierząc w znaczenie i kompletność naszego świata złoconych rzeczy i błękitnego aksamitu. Świat mitów i dziecięcych kaprysów wydaje się idealnym odbiciem obecnego stanu naszego społeczeństwa — tak jak owce snujemy się bezcelowo, niewolnicy naszych prymitywnych apetytów i bezcelowej chciwości. W tym groteskowo, humorystycznie sportretowanym świecie z łatwością dostrzeżemy własne odbicie.
Jon Propen

Ragnhildur Stefansdottir
www.ragnhildur.is
Języki
JĘZYK to zarówno narząd, jak i instrument mowy. Jako narząd pomaga przy żuciu, przełykaniu, śpiewaniu, lizaniu, jedzeniu, smakowaniu, trawieniu, odczuwaniu i kochaniu. „Czuję, więc jestem”. Język może także ujawnić stan zdrowia organizmu. Zdrowy język jest różowy, ale wszelkie odbarwienia lub zmiany w fakturze mogą być sygnałem alarmowym. Język cicho przemawia do nas, mówi prawdę o naszej kondycji. Język jest narządem werbalnego wyrażania siebie. Bez języka-narządu nie byłoby języków-mowy, języków ojczystych — w wielu językach słowa oznaczające narząd i mowę są synonimami. W ten sposób język jest bezpośrednio połączony z mową, słowami, nazwami. „Język” jest jednak jedynie metaforą faktu porozumiewania się przez mowę, czyli coś, czego się uczymy, co jest nam narzucone przez innych, przez kulturę i społeczeństwo. „Mówię, więc jestem nami”. Aby jednak powstała autentyczna, kreatywna, indywidualna wypowiedź werbalna, musimy zwiększyć swoje poczucie swojego wnętrza, innych osób i naszego otoczenia. Język jest przykładem i nośnikiem takiego zintensyfikowanego odczucia jako organ stanowiący część naszego ucieleśnionego, ziemskiego jestestwa. Ożywienie sterylnego języka poprzez wyrażanie wielorakich doświadczeń rzeczywistości wymaga połączenia z tymi wszystkimi czynnikami, które warunkują nasze istnienie. Język jest zarówno medium dla własnej ekspresji, jak i komunikacji interpersonalnej i międzykulturowej. Język rozwija się poprzez interakcję. Wielorakość języków i w języku gwarantuje żywotność opartą na różnicach, która ujawnia nowe możliwości znaczenia i sensu. Ludzkość to chór polifoniczny śpiewający i mówiący w wielu językach. Praca Vox populi pokazuje języki-mowę jako języki-narządy w jednym gigantycznym języku, podkreślając, jak rozmaite języki tworzą zróżnicowany, interaktywny, bogaty, nieustannie się zmieniający świat.
Sigridur Thorgeirsdottir

Thordis Alda Sigurdardóttir
www.toa.is
Spódnice mojej matki
W najmniejszych rzeczach można odkryć największy kontekst, w codziennym życiu można znaleźć to, co nas wszystkich łączy. W mojej pracy często używałam przestarzałych lub używanych przedmiotów odnoszących się do
przeszłości, łącząc je z innymi materiałami, które odzwierciedlają nasze obecne pomysły. W serii Kopiec (2012) wykorzystuję ulotne wspomnienia z dzieciństwa. Nazwałam je Spódnice mojej matki. Miałam cztery czy pięć lat i spałam w starym, żółtym łóżeczku w pokoju moich rodziców. Każdego ranka budziłam się, gdy moja matka wstawała cicho i zaczynała się ubierać. Obserwowałam jej ruchy sennym wzrokiem. Jeszcze w półśnie, słuchałam szelestów jej ubrań. Działo się to codziennie rano, jak ustalony rytuał, tak naturalny, jak słońce wschodzące zza lodowców na wsi, gdzie dorastałam. Matka powoli sięgała po swoje spódnice, jedna po drugiej. Najpierw halka, potem szara spódnica, suknia, fartuch, a czasami nieco grubszy fartuch, w zależności od tego, co miała w planach na dany dzień. Ta wizja dawała pewność, że kolejny dzień, podobnie jak dzień wcześniej, powoli się rozpoczyna. Wszystko było tak, jak być powinno. Dla mnie jako dziecka była to gwarancja bezpieczeństwa. Moja matka była po prostu sobą i nic nie mogło jej poruszyć, tak jak nic nie może poruszyć lodowca. Kiedy patrzę wstecz, widzę kopce wyznaczające drogę i zdaję sobie sprawę, co oznaczają, gdy patrzę w przyszłość. Kopce pomagają ustalić swoje położenie.
Thordis Alda Sigurdardottir
Tłumaczenie: Jon Proppe

Thuridur Sigurdardottir
www.thura.is
Refleksje
Zamykam oczy, czas staje w miejscu, a ja łączę się z islandzką przyrodą. Umysł prowadzi mnie w świat wyobraźni, tutaj pamięć miesza się z nadzieją i oczekiwaniami, a rzeczywistość odgrywa jedynie niewielką rolę. Uciekam do miejsca, gdzie panuje cisza, gwiazdy świecą, zorza polarna tańczy, śnieg odbija blade światło. Aby uniknąć lodowatej, codziennej rzeczywistości wykreowanej przez kryzys finansowy, sięgam do ogromu przestrzeni i samotni mojego umysłu. Debata na temat wartości, zysków i strat wypełnia dzień, ale świat przeze mnie malowany to świat pokoju i dobroci, czerpiący z mojego zamiłowania do przyrody i wspomnień z bajek z dzieciństwa. To jest mój świat, podobnie jak świat, którego doświadczam dzięki koniom. Mój świat sięga do mojej pracowni, gdzie kroczę po granicy między sztuką figuratywną a abstrakcyjną, grą i kontemplacyjną precyzją. Wybieram najbardziej porywające fragmenty końskiej anatomii, po czym maluję je w pełnym rozmiarze, niemal włosek po włosku, motywowana moją miłością do tych zwierząt i wspomnieniami o najpiękniejszych czasach spędzonych na ich hodowaniu, żywieniu i ujeżdżaniu. Koń ma wyjątkowe, symboliczne znaczenie w świecie islandzkich sag, ale w moim życiu i pracy również
występuje głęboki związek między końmi a przyrodą. Moim wkładem w tę wystawę jest propozycja, by pomyśleć o innym systemie wartości niż te powszechnie wyznawane w dzisiejszej tzw. rzeczywistości. Pragnę, by moja sztuka przeniosła nas nad lodowatą rzekę, blisko mojego domu, gdzie spotykają się wspomnienia z dzieciństwa, natura, konie i pasja do malowania.
Thuridur Sigurdardottir